Chapter 41 - Kids

*14 lat później*

Jakoś nie mogliśmy się wcześniej zebrać z tym ślubem. Zawsze coś nam przeszkodziło, a to moja amnezja, a to nasza druga córeczka Hayley. Zawsze znalazł się powód przez który nie mogliśmy wyprawić wesela. Ale teraz, dokładnie za tydzień stanę na ślubnym kobiercu obok mojego ukochanego.
-Rebecca, chodź tu, pomóż mi wybrać - zawołałam moją 16 nastoletnią córkę. Za nią przybiegła 7 letnia Hayley. Oglądałam suknie ślubne - Duża beza przez ramiączek, czy średnia beza z ramiączkami?
-Duża beza bez ramiączek - powiedziała nawet nie patrząc na suknię. Wlepiała swojego czekoladowe oczy w ekran iPhone'a.
-Beccy? Czy ty w ogóle kiedyś odkładasz ten telefon? Bo mam wrażenie że zawsze masz go w ręce - przewróciłam oczami.
-Piszę z chłopakiem - mruknęła siadając na białej sofie. Mała Hayley usiadła jej na kolanach i razem z siostrą patrzyły na ekran - Masz szczęście że słabo czytasz Hay.
-Spo..tka..my się.. dzi..siaj.. - mówiła powoli Hayley. Rebecca momentalnie zepchnęła Hay z kolan.
-O nie, za dobrze czytasz żeby patrzeć co piszę - powiedziała Beccy. Westchnęłam i stanęłam przed lustrem w dużej bezie bez ramiączek.
-Kiedy poznam tego chłopca? - spytałam przez ramię.
-Nigdy?
-Jest z twojej klasy?
-Jest starszy.
-Kończy liceum?
-Już dawno skończył - prychnęła.
-Rebecca? - odwróciłam się w jej stronę - Ile ten twój kolega ma lat?
-Jest tylko kilka lat starszy ode mnie mamo - wywróciła oczami.
-Ile?
-Kilka. Nie wnikaj. Ide z nim dzisiaj na randkę.
-Może zaprosisz go na wesele? - uniosłam brwi - Poznamy go z tatą.
-Nieee - pokręciła głową rozrzucając wokół swoje brązowe włosy. Wypuściłam powietrze.
-Mam się martwić?
-Nie.
-Ale.. ymmm.. Beccy? Nie robiłaś TEGO jeszcze? - podniosła głowę patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami.
-Nie! - zaprzeczyła głośno.
-Tak tylko pytam.. - /Bo ja w twoim wieku miałam już ciebie. Ale to wina twojego ojca./ Nie, lepiej jej się nie chwalić - Ale wiesz, starsi chłopcy mogą.. naciskać na TO.
Tak jak twój ojciec.
-Mamo. Zostawiam wianuszek dla swojego jedynego. Tak jak ty. Tata był twoim pierwszym i ostatnim, prawda?
-Tak - przyjrzałam sie sukni - Więc.. tą.
Poszłam do przymierzalni i zdjęłam suknię. Przebrałam się i wyszłam. Wzięłam Hayley za rękę i podeszłam do ekspedientki.
-Tą suknię z przymierzalni. Mój przyjaciel przyjedzie ją odebrać.
-Oczywiście. Jego nazwisko?
-Zayn Malik - kobieta pokiwała głową i coś zapisała - Becca, chodź, wracamy już.
-Yhm - potykając się o własne nogi ruszyła za nami wpatrując się w komórkę. Westchnęłam i wsiadłyśmy we trzy do samochodu.
Wszyscy zaproszeni na nasz ślub stacjonowali się w hotelu. Bardzo się cieszę że jednak wszyscy chcieli przyjechać aż do Irlandii na ślub mój i Niall'a. Wróciłyśmy do domu, zaczęło się już robić ciemno jak weszłyśmy do środka.
-Cześć kochanie - Niall przytulił mnie i pocałował czule.
-Bleee - usłyszeliśmy jęki Beccy i Hayley.
-Nie czekajcie na mnie z kolacją - powiedziała Rebecca stojąc w drzwiach.
-Gdzie ty się wybierasz? - Niall zmarszczył brwi - Poza tym nie wybierasz się nigdzie tak późno.
-Mam 16naście lat tato - burknęła.
-A ja 37, nie pyskuj tylko do stołu.
-I co się chwalisz że jesteś już stary? Ja jestem młoda i mam zamiar korzystać z życia. Narka - wyszła trzaskając drzwiami.
Aż się zrobił czerwony ze złości.
-Co ona sobie wyobraża?! I gdzie w ogóle wyszła?!
-Nie mam pojęcia. Ma chłopaka. Starszego..
-Starszego?! - podbiegł do drzwi i otworzył je szeroko, mało nie zabijając nimi Hayley. Moja młodsza córeczka podbiegła do mnie, a ja wzięłam ją na ręce.
-Spokojnie Hayley, tata chwile pokrzyczy i się uspokoi - wyszeptałam do Hay. Poszłyśmy do kuchni, usadziłam ją na blacie - No mała, ty już nie masz 4 lat żebym cię ciągle wszędzie nosiła.
-Nie do pomyślenia - zaraz sobie zacznie te swoje farbowane blondwłosy wyrywać..
-Niall uspokój się..
-Nie! Ona ma 16 naście lat!
-Ja też miałam 16 naście gdy cię poznałam i gdy zrobiłeś mi Beccy.
-Nie właśnie! Gdy urodziłaś Rebeccę, a nasza córka jest za młoda na starszego chłopaka i dziecko. Znasz w ogóle tego chłopaka?
-Nie, proponowałam żeby zaprosiła go na wesele ale się nie zgodziła - wzruszyłam ramionami.
-Jutro się dowiem kto to.
-Nie będziesz jej szpiegował Niall - wytknęłam go palcem mrużąc oczy.
-Ja nie, Zayn tak - mruknął wyjmując komórkę. Wyrwałam mu ją z ręki i wsunęłam do tylniej kieszeni spodni.
-Myślisz że nie sięgne Lery? - wymruczał kładąc dłonie na moich biodrach.
-Myślę że sięgniesz ale muszę ci napomknąć o tym że pół metra od nas na blacie siedzi twoja 7 letnia córka - wyszeptałam mu seksownym tonem do ucha. Zerknął na Hayley która miała na swojej buźce wielki uśmiech.
-Hay, nie jesteś może zmęczona? - zagadnął ją Nialler. Zachichotałam. Zaczęłam się śmiać jeszcze bardziej gdy pokręciła głową.
-Nie tatusiu.
-Jak położysz się teraz spać, kupię ci lalke.
-Ymm nadal nie jestem zmęczona tato - wyszczerzyła się jeszcze bardziej.
-Widać ze to twoja córka, jest strasznie uparta - burknął do mnie Niall. Uśmiechnęłam się - Lalka, misio i żelki.
-Spać mi się chce - udała że ziewa. Niall uśmiechnął się triumfalnie.
-Brawo, zmusiłeś dziecko do spania zabawkami i słodyczami, jakie to wychowawcze Nialler - powiedziałam z uśmiechem widząc jak niesie ją do jej pokoju.
-Zrobię wszystko żeby cię mieć - mrugnął do mnie zawadiacko. Gdy tylko zniknął w pokoju Hayley, pobiegłam do naszej sypialni. Rozebrałam się i wskoczyłam do łóżka. Słysząc jego kroki udałam że śpię.
Słysze jak ściąga koszulkę i rzuca ją na podłoge.
-Lery - zamruczał i potrząsnął mna za ramię. Zaczęłam chrapać ledwo powstrzymując się od śmiechu - Nieeeee - jęknął płaczliwym tonem. Wybuchłam śmiechem - O ty..! - wyjął mnie spod kołdry i wciągnął na swoje ciało. Siedział na łóżku w jeasach które ocierały się o moje nagie ciało - A co ty sobie myślisz że będziesz mnie w konia robić?
-Chciałabym zobaczyć twoją reakcje gdybym tak zrobiła na nocy poślubnej.
-Mogłabyś się spodziewać kubła zimnej wody - zachichotałam i pocałowałam go.
-Urocze - mruknęłam ironicznie ale ze śmiechem.
-Kocham cię, wiesz?
-Nie wiem - wydęłam usta.
-To się dowiesz - obrócił nas i zawisł nade mną.
-No ale tak w ciuchach? - zachichotałam. Zaśmiał się i rozebrał. Całował mnie dotykając i pieszcząc. Miał już we mnie wejść gdy usłyszeliśmy samochód zatrzymujący się pod domem. Od razu zerwał się z łóżka i podbiegł do okna - Ej! A ja?!
-To Becca. Cholera, skądś znam ten samochód.. - wymamrotał patrząc za okno.
-Niall! Ogranij się. Jest duża, wie co wolno a co nie wolno, a ja tu leżę i czekam aż łaskawie będziesz ze mną uprawiał seks! - zawołałam.
-Ona jest za młoda na starszego chłopaka. Cholera, no znam ten samochód - mruknął w zamyśleniu zakładając bokserki.
-Halooo...? Niall!
-Idę pogadać z Rebeccą.
-Nie wierzę! - rzuciłam w niego poduszką. Odwrócił się do mnie marszcząc brwi.
-No co? Chcę tylko pogadać z córką..
-Czy ty.. Nie widzisz tego? Mieliśmy się kochać Niall..
-Mamy na to jeszcze całe życie, a ja nie pozwolę skrzywdzić mojej córeczki - wyszedł z pomieszczenia.
Ja pierdole.

-Wpisz hasło! - krzyknął na Rebeccę.
-Nie! - próbowała wyrwać ojciu telefon.
-Wpisz albo nie wyjdziesz nigdzie do 21 roku życia! - bałam się odezwać. Od dwóch dni tylko krzyczy na Beccę że ma się nie spotykać ze starszym chłopakiem.
-Niall przestań..
-Nie, wpisz to cholerne hasło Rebecca! - zignorował mnie całkiem.
-Czemu ty tak to wyolbrzymiasz?! Ja w jej wieku już tobą byłam!
-Nie chcę żeby właśnie popełniła ten sam błąd! - krzyknął. Nie. On tego nie powiedział prawda?
-Uważasz to wszystko za błąd? - wyszeptałam czując łzy w oczach. Złagodniał. Zrobił krok w moją stronę, a ja się cofnęłam. Po moim policzku spłynęła łza - Uważasz nas za błąd? Moją ciążę? To że z tobą mieszkałam? To że się kochaliśmy?
-Laurel, źle mnie zrozumiałaś.. - zaczął cicho.
-O nie, zrozumiałam cię bardzo dobrze Niall.
-Błagam cię Laurel.. To nie.. - podszedł do mnie i przytulił - Nie chciałem tego powiedzieć.. Nie uważam nas za błąd.
-Chyba właśnie tak Niall - wysupłałam się z jego objęć - Chyba za bardzo się pośpieszyliśmy z tym ślubem choć czekaliśmy 13 lat? Może się nie kochamy?
-Kocham cię Laurel! Nad życie!
-Pokazałeś jak mocno Niall - każde kolejne jego słowo było jak cios nożem w serce.
-Mamo, przesadzasz - wyszeptała Rebecca.
-Nie, nie przesadzam. Oboje zbyt dużo poświęciliśmy Niall. Może.. odwołajmy ślub?

😁POZDRAWIAM Z MATEMATYKI