Chapter 5 - First adoption

Siedziałam w sali dziennej i czytałam książkę. Lekturę. 'Przeminęło z wiatrem'. Sala była pusta. Dziś sobota. Poczułam czyś wzrok na sobie. Odwróciłam głowę i zobaczyłam jakąś kobietę. Uśmiechnęła się do mnie, niepewnie podeszła do mnie.
-Hej - powiedziała uśmiechając się. Przysiadła na kanapie, na której byłam rozłożona.
-Dzień Dobry - włożyłam zakładkę i położyłam książkę na oparciu.

Johnny & Kimberly

-'Przeminęło z wiatrem' ? - pokiwałam głową - Moja ulubiona książka..
Okeej..
-Jestem Kimberly - podała mi rękę.
-Laurel - mruknęłam. Patrzyła się na mnie uśmiechając, co zaczęło być dziwne.
-Ile masz lat?
-15, a pani? - Kimberly zachichotała.
-37. Lubisz czytać?
Co to? Przesłuchanie? A może pisze moją biografię? Ale nie jestem aż tak chamska by rzucić takim tekstem więc odpowiadam na każde jej pytanie.
-Tak, wyobrażam sobie że jestem główną bohaterką. Najbardziej lubię czytać książki fantasy - wyznałam kobiecie. Pokiwała głową.
-Również są ciekawe..
-Kim? - obejrzałam się na drzwi. Teraz stanął w nich mężczyzna - Cześć, jestem Johnny - poinformował mnie.
-Laurel - mruknęłam.
-Poczekasz chwilę? - spytała Kimberly. Skinęłam głową. Odeszli na chwilę i rozmawiali szeptem. Po czym Johnny sobie poszedł, a Kimberly znów usiadła obok mnie.
-Zdecydowali się państwo? - usłyszałam głos Pani L. Zmarszczyłam brwi i patrzyłam jak wchodzi do pomieszczenia w towarzystwie Johnny'ego - Oh, no dobrze. Pójdę po dokumentu Laurel..
-O co chodzi? - zapytałam Kimberly.
-Chcielibyśmy cię adoptować Laurel - powiedziała z uśmiechem na twarzy. Tak jakby zabrakło mi tlenu. Wpatrywałam się w jej uśmiechniętą twarz.
-N..nie chcę - wyjąkałam. Kimberly zmarszczyła brwi.
-Czemu?
-J..ja - schowałam twarz w dłoniach. Dostałam zadyszki i nie mogłam wydusić słowa.
Nawet nie wiem jak znalazłam się w samochodzie Kimberly i Johnny'ego. Oni byli super zadowoleni. Czułam się jak w szklanej bańce. Nie mogłam nic powiedzieć, a oni nawet nie zauważyli jak bardzo nie podoba mi się myśl że zamieszkam z nimi. Louis. Ja mam brata. Nie chcę go zostawiać. Wiem że będę chodzić do tej szkoły, do której zaczęłam teraz uczęszczać. Więc będę się widzieć z większością ludzi z sierocińca w tym Raquelle i Zoe. Siedziałam cicho gdy oni coś do mnie trajkotali.
Mieszkali w dużym domu, widać byli nawet bogaci.
-Chodź Laurel - Kimberly uśmiechnęła się do mnie i wprowadziła do domu - To twój pokój - pokazała mi pomieszczenie które było.. kremowo różowe. Jestem w żałobie i mam różowy pokój.
-Róż? - mruknęłam zniesmaczona.
-No cóż, jeżeli chcesz możemy przemalować twój pokój - odparł Johnny.
-Czemu akurat mnie adoptowaliście?
-Uznaliśmy że.. no...
-Wzięliście pierwszego lepszego dzieciaka i zabraliście go do siebie, tak? Czemu więc nie wybraliście kilku letniego dziecka? One najbardziej potrzebują domu! Muszą mieć normalny dom i rodzinę żeby się wychować! - nie wiem skąd odnalazłam w sobie tyle buntu, ale musiałam im przemówić do rozsądku. Jestem nastolatką, poradzę sobie w sierocińcu, nie tak jak na przykład 7 letnia Lily, której nikt nie lubił.
-Laurel.. postanowiliśmy tobie dać Dom. Nie cieszysz się? - oburzyła się Kimberly.
-Nie, żebyś wiedziała że nie. Mam brata, on nadal mieszka w sierocińcu. Mam jedyną przyjaciółkę. Nie chcę ich zostawiać - powiedziałam i wybiegłam z pokoju. Szłam przez kuchnię do drzwi. Zobaczyłam paczkę papierosów, należącą do któregoś z nich, wzięłam ją i drobne. Wyszłam z domu, a gdy zobaczyłam Johnny'ego idącego za mną, rzuciłam się biegiem. Zatrzymałam się dopiero w mieście. Było mi cholernie zimno. Po drodze na szczęście zabrałam torbę ze swoimi rzeczami, ale nie było tam nic grubszego niż sweter. Narzuciłam na siebie sweter od mundurka szkolnego. Na chodnikach i ziemi nadal leżały resztki śniegu. Znalazłam budkę telefoniczną. Wybrałam numer komórki Louis'a.
-Lou? - wyszeptałam dygocząc.
-Laurel, to prawda? Zabrali cię? - przeraził się.
-Tak, ale uciekłam. Ja chcę wrócić. Nie wiedziałam że kiedykolwiek to powiem ale chcę wrócić do Sierocińca..
-Okej, powiem komuś żeby po ciebie przyjechał, gdzie jesteś? - podałam mu adres - Okej, zaraz z kimś przyjadę. Skuliłam się na podłodze w budce, po pół godzinie usłyszałam warkot silnika. Wychyliłam głowę. Z samochodu wysiadł Louis i Natalie Levy, nasza psycholog. Lou podniósł mnie z ziemi i wsadził do samochodu. Po chwili Levy też do nas dołączyła i odjechała.
-Czemu uciekłaś od Państwa Stone? - zapytała Levy.
-Nie chcę być adoptowana. Chcę..
-Wybacz mi Laurel, ale tu nie chcesz czy nie chcesz - odparła psycholog. Przeniosłam wzrok za szybę - Porozmawiam z Panią Leighton.

Siedziałam w gabinecie właścicielki Domu Dziecka. Panny Elizabeth Leighton. Patrzyła na mnie karcącym wzrokiem.
-To co zrobiłaś Laurel jest niedopuszczalne - odparła Pani L.
-Myślę że powodem mogą być traumatyczne przeżycia Laurel, może zrobiła to bo myśl że ktoś chce zastąpić jej rodziców.. - spuściłam wzrok - Poza tym nie chciała się rozstawać z bratem i Raquelle, jej przyjaciółką.
-Twoja znajomość z Raquelle również jest nie na miejscu, rozważymy przeniesienie cię do innego pokoju - mruknęła Leighton.
-Nie! Proszę! Ja chcę z nimi mieszkać, z Raquelle, Lorraine i Zoe! Bardzo je lubię i znam już najlepiej ze wszystkich! - zawołałam błagalnym głosem. Pani L westchnęła i skinęła głową.
-Porozmawiam jeszcze chwilę z Panną Levy, wracaj do swojego pokoju. Wieczorem pójdziesz jeszcze na rozmowę z Panią Natalie - pokiwałam głową i wyszłam z gabinetu.
-Co się stało Laurel? Myślałam że cię zabrali ci co dzisiaj przyszli.. - zobaczyłam Raquelle zmierzającą w moim kierunku.
-Adoptowali mnie, ale uciekłam - wymamrotałam.

Mam szlaban na wszystko. Mam siedzieć w swoim pokoju, żadnej telewizji, gier i spędzania czasu z innymi wychowankami sierocińca, muszę też pomagać w kuchni. Siedziałam teraz na kafelkach w szarej kuchni i obierałam ziemniaki. Odgarnęłam włosy z twarzy.
-Hej Laurel - spojrzałam w górę i machając nią odgarnęłam włosy z twarzy.
-Cześć Stark - mruknęłam i ponownie machnęłam głową. Cholerne włosy. Stark nachylił się do mnie i spiął moją grzywkę spinką - Dzięki, zawsze nosisz spinki do włosów przy sobie?
Chłopak wybuchł śmiechem.
-Czasami tak, wsuwki przydają się do otwierania różnych drzwi - mrugnął do mnie i ruszył do wyjścia. Skończyłam robotę w kuchni i poszłam do pokoju. Bez kolacji położyłam się spać.