Chapter 32 - Our child

*Milagros*

Mój brat jest debilem. Usadziłam Mikey'ego na łóżku Laurel i Niall'a, i dałam mu miśka którego dzisiaj miałam przy sobie. 

Laurel jest przybita, tak jakby przerażona. Usiadła na łóżku niedaleko mojego syna. 

Przyklęknęłam naprzeciw niej i położyłam dłonie na jej kolanach.

-Laurel? - spojrzała na mnie - Czemu nic nie mówisz? 

-Nie chcę tego dziecka - wyszeptała i zaczęła płakać. Przytuliłam ją.

-Cii.. Spokojnie. 

-Ja chcę się go pozbyć, a Niall każe mi urodzić - płakała jeszcze bardziej. 

-Czemu mój brat jest idiotą? - zapytałam siebie. 

-Mówi że mnie kocha, ale czy z miłości można kazać komuś rodzić dzieci? Ja mam tylko 16naście lat.. - wtuliła się we mnie tak jakbym miała uciec. Ona jest przerażona. 

-Posiedzisz chwilę z Mikey'm? Muszę pogadać z Niall'em - wytarła mokre oczy i pokiwała głową. Wyszłam z sypialni i wkurzona ruszyłam w stronę mojego brata - Nie wierzę że ty nie widzisz w tym nic złego! - zawołałam stając przed nim.

-O co ci chodzi? Poprosiłem żebyś tu przyjechała, po to byś jej pomogła i wszystko wytłumaczyła.. Sama masz dziecko.

-Ale ja mam ponad 19 lat, Niall! Ona ma tylko 16. Nie możesz kazać jej urodzić tego dziecka!

-Mogę. Jest moją dziewczyną. Jest MOJA. Jeżeli nie chcesz udzielać jej i mi rad na temat tej ciąży to możesz już wracać do domu - warknął na mnie. Zacisnęłam mocno pięści.

-Zobaczysz. Ona znienawidzi cię jeszcze bardziej - wróciłam do sypialni. Laurel leżała obok Michael'a, który bawił się jej włosami. Uroczo wyglądała z dzieckiem, ale była stanowczo za młoda na ciążę - Masz jakieś pytania Laurel? 

-Przyjedziesz jutro? 

-Oczywiście - wzięłam Mikey'ego i pocałowałam Laurel w policzek - Nie martw się pomogę ci..

-Dziękuje - uśmiechnęła się spuszczając wzrok. Miała smutne oczy. To przykre.. 

*Laurel*

Nie chcę. Ja nie chcę dziecka. Jestem za młoda. 

-Maleńka? Śpisz? - pokręciłam głową. Leżałam na łóżku, a Niall zajął po chwili miejsce obok mnie - Jak się czujesz? - obrócił mnie w swoją stronę i zmusił do wtulenia się w swój tors.

-Mam 16naście lat, jestem w ciąży. Pomyśl, jak mogę się czuć? - warknęłam cicho. 

-Przestań już. 

-Nie. Wiesz co ludzie myślą widząc 16nastolatki prowadzące wózek dziecięcy? Myślą, że się puszczają. 

-Niech tylko spróbują o tobie tak pomyśleć.

-I co? Pobijesz każdego kto krzywo spojrzy na mnie i na dziecko? 

-Tak.

-Jesteś nienormalny - odwróciłam się do niego plecami. 

-Wiem. Ale cię kocham. Ciebie i nasze dziecko - przytulił się do moich pleców układając dłonie na moim brzuchu. W oczach poczułam łzy - Laurel? Spójrz na mnie.. - niechętnie odwróciłam twarz w jego stronę - Nie płacz już.. - wytarł mi oczy - Kocham cię..

-To pozwól mi je usunąć - wyszeptałam patrząc mu w oczy. 

-Nie. Jest moje. Nie pozwolę ci.

-Ale ja nie chcę go! Jeżeli nie pozwolisz mi go usunąć, odejdę. 

-Nie odejdziesz i nie zabijesz go - pocałował mnie. Zaczęłam płakać.

-Ty tak naprawdę mnie nie kochasz. Jestem dla ciebie jak rzecz - wstałam z łóżka i ruszyłam do łazienki. Zamknęłam ją na klucz i usiadłam na podłodze. 

-Laurel, proszę cię... Ja naprawdę cię kocham! Wyjdź..

-Nie - wyszeptałam - Nie będzie dziecka! - krzyknęłam i rozglądałam się po łazience w poszukiwaniu rozwiązania. 

-Wyjdź natychmiast! - zaczął walić w drzwi. 

-Nie! - wydarłam się i usiadłam w pustej wannie. Schowałam twarz w dłoniach - Boże czemu ja? - wyszeptałam patrząc w górę. 

-Laurel! Otwórz te jebane drzwi! - płakałam. 

-Zostaw mnie w spokoju - wyszeptałam histerycznym głosem. Osunęłam się w wannie, a kilka minut później drzwi wypadły z zawiasów. Wparował do łazienki i wyciągnął mnie z wanny. Zaniósł do sypialni i położył na łóżku - Nienawidzę cię - wychrypiałam z oczami pełnymi łez.

-A ja cię kocham - pocałował mnie brutalnie i zapiął kajdanki na moich nadgarstkach przypinając mnie do łóżka. Zaczęłam wyć gdy wyszedł z pomieszczenia. 

-Nienawidzę cię Niall! - krzyknęłam, a po moich policzkach znów spłynęły łzy. Czemu muszę tak mocno kochać psychola? 

~*~

-Louis! - pisnęłam i wskoczyłam na mojego brata - Co ty tu robisz? 

-Przyszedłem cię odwiedzić. Mam adres od Styles'a. Nie widziałem cię 5 miesięcy - pocałował mnie w policzek. Zmarszczył brwi - Przytyłaś? - spuściłam głowę. 

-Troszkę - wyszeptałam. 

-Ale.. - przyjrzał się uważnie mojemu brzuchowi - Zaokrąglił się.

-A jednak naprawdę jesteś bardzo mądry - poklepałam go po klatce piersiowej.

-Ty nie jesteś w cią..ciąż..ciąży? - patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami. 

-Emm.. - podrapałam się po głowie i błądziłam wzrokiem wszędzie byle nie patrzeć na Lou. 

-Horan zrobił ci dziecko?! - krzyknął, a ja skuliłam się. 

-Kto się tak drze? - Niall wszedł do domu i przystanął widząc mnie i Louis'a. 

-Ty popierdoleńcu! - Lou rzucił się na niego z pięściami - Ona ma tylko 16naście lat! 

-Przestań! - pisnęłam na mojego brata, albo na Niall'a, nie wiem! Na tego który w tej chwili wygrywał - Przestańcie natychmiast! - krzyknęłam bardzo głośno. Szaleją mi hormony - Lou tam, Niall tam! - pokazałam na dwa dalekie od siebie miejsca. Louis poszedł w wyznaczone przeze mnie miejsce, ale Nialler podszedł do mnie i objął w pasie. 

-Jak mogłaś na to pozwolić Laurel?! Masz dopiero 16naście lat! - zawołał Louis.

-Pojutrze 17 - wyszeptałam.

-Nie wierzę! 

-Lou.. 

-Nie jesteś już moją siostrą - poczułam jak coś we mnie pęka.. to chyba serce. A Louis wychodzi z trzaskiem. Zaczęłam płakać, Niall przytulił mnie mocno do siebie.

-Ciii. Proszę, nie możesz się denerwować - szeptał tuląc mnie do siebie. 

-Dlaczego on mi to zrobił? Dlaczego TY mi to zrobiłeś? - głos mi się załamał - Kocham Was obu równie mocno, ale to przez ciebie się wszystko zjebało - spojrzałam w te jego niebieskie oczy. 

-Uprawiać seks, to tak. Ale ponosić konsekwencje to już nie, co? - zmrużył oczy. Fuknęłam i wyswobodziłam się z jego objęć. 

-Spadaj - burknęłam i ruszyłam do sypialni. Zdrzemnęłam się chwilę, jakiś czas potem usłyszałam jak Niall wchodzi do pomieszczenia i kładzie się obok. Mimowolnie wtulam się w niego.

-O a teraz to się przytulasz tak? - prychnął.

-Przestań - warknęłam - Jak nie to nie - odwróciłam się do niego plecami.

-Weź już przestań strzelać te fochy, wiem że ci hormony buzują, ale przestań - znów się do niego przytuliłam, a on gładził dłonią delikatnie mój brzuch. 7 miesiąc, jestem przerażona. Ale.. chyba przyzwyczaiłam się do tego malucha we mnie - To jak w końcu je nazwiemy? 

-Oh przestań o to ciągle pytać! Jeszcze się zastanawiam.. - wstałam z łóżka i ruszyłam do łazienki. Napuściłam wody do wanny, rozebrałam się i zanurzyłam w ciepłej wodzie. Niall przyszedł tu za mną i usiadł obok wanny. Siedzieliśmy w ciszy - Dziewczynka to Rebecca. 

-Bardzo ładne imię Maleńka - pocałował mnie krótko - A chłopiec? 

-Wymyśl - burknęłam i popatrzyłam na swój brzuch. 

-Kieran? 

Zamrugałam kilka razy. 

-Oh.. - wydusiłam tylko.

-Nie podoba ci się to imię? - zmarszczył brwi.

-Nie, to znaczy podoba. Oryginalne. Rebecca blado wypada przy Kieranie - zaśmiałam się cicho. 

-To i to śliczne. A ty co wolisz? Chłopca czy dziewczynkę?

-Oczywiście że dziewczynkę. Jak każda matka.. 

-Nareszcie zaczęłaś nazywać się matką - musnął nosem mój nos, jak Eskimosi. Zachichotałam. 

-To dla mnie dziwne.. Ja mam 17naście lat.. I dziecko w brzuchu. Powinnam tam czuć motyki, a nie kopanie dziecka - wymamrotałam. 

-Kocham cię - klęczał trzymając dłoń na moim brzuchu ukrytym pod wodą. Nachylił się i pocałował mnie delikatnie.

-Wiem.

-A ty mnie kochasz? - pogłaskał mnie drugą dłonią po policzku. Ja tak kocham ten dotyk.. 

-Tak, i dobrze o tym wiesz - mamrotałam oszukując jego usta. 

~*~

*Niall*

-Niall! - usłyszałem wrzask Laurel. Zmarszczyłem brwi i szybko pobiegłem do niego. Kuliła się na łóżku.

-C..Co się stało? 

-Ja chyba rodzę! - zaczęła płakać z bólu. 

-Okej, już - wziąłem ją na ręce - Spokojnie. Pojedziemy do szpitala.. - szybko wsadziłem ją do samochodu. Leżała z tyłu, a ja odjechałem szybko. Parę minut później niosłem ją już do drzwi szpitala. Ugryzła mnie w ramię, a ja tylko się skrzywiłem - Już ciii... Jesteśmy. Ona rodzi - powiedziałem do jednej z pielęgniarek. Po chwili szedłem obok wózka na którym siedziała Lery i mocno ściskała moją dłoń. Niedługo po tym byliśmy już na porodówce. 

-Możesz przeć - powiedziała kobieta odbierająca poród. Laurel skrzywiła się krzyknęła. 

-Cii Maleńka jestem tu. Kocham cię - pocałowałem ją w mokre od potu czoło.

-A ja cię nienawidzę! - krzyknęła płacząc. 

-Przyj Laurel. Świetnie ci idzie - powiedział ktoś. Nie zarejestrowałem kto, bo wpatrywałem się w Laurel gładząc jej dłoń. Chyba zmiażdżyła mi kości.. 

-Już.. - powiedziała kobieta - Chce pan przeciąć pępowinę? - zwróciła się do mnie. Zamrugałem kilka razy i kiwnąłem głową. Drżącymi rękami przeciąłem to co łączyło Laurel i nasze dziecko. Moja ukochana leżała tam skonana. Pocałowałem ją czule. Dziecko kwiknęło i zapłakało. Uśmiechnąłem się. To dobrze. Dobry znak. 

-Poszło ci wspaniale Maleńka, moja Maleńka Lery - pocałowałem ją znów.

-Nienawidzę cię - wyszeptała.

-A ja cię kocham - uśmiechnęła się słabo. 

-Macie córeczkę - powiedziała kobieta i podała Lery maluszka.

-Nasza malutka Rebecca - szepnąłem do Laurel przytulając ją. 

-Pielęgniarka pójdzie ją umyć i uda się na badania. Niech Pani odpocznie, a Pan nią zajmie - uśmiechnęła się do mnie ciepło i wzięła naszą małą Rebecce. Kiwnąłem głową i pocałowałem Laurel w czoło. Gdy poszła usiadłem obok mojej Maleńkiej.

-Naprawdę mnie nienawidzisz? - zmarszczyłem brwi łapiąc ją za dłoń.

-W tej chwili? Tak. Czułam się tak jakby coś mnie rozrywało.. 

-Nasza córeczka - zaśmiałem się i ucieszyłem gdy na buzi Laurel znów zaigrał uśmiech - Jestem z ciebie dumny Lery.. - pogłaskałem ją po włosach. 

-Brawa i oklaski później. Daj mi się zdrzemnąć.
-Śpij Maleńka. Ja cały czas tu jestem.. - uśmiechnęła się i zrobiła dziubek. Zaśmiałem się pocałowałem ją. Zasnęła prawie od razu.  

-Proszę Pana! - ktoś z histerycznym głosem szarpał mnie za ramię. Otworzyłam zaspane oczy - Pańska córka zniknęła!

-CO? - od razu się poderwałem i spojrzałem na śpiącą Laurel - Co ty pierdolisz kobieto?! Gdzie jest moje dziecko?! - warknąłem cicho żeby nie obudzić Lery.

-N..Nie wiem.. - wyszeptała z łzami w oczach.

ABOUT ABNORMAL
Mam napisaną 1/15 rozdziału i nie sądzę by was taka ilość treści zadowoliła. Męczę się z jednym rozdziałem już dość długi czas i naprawdę nie mam pojęcia kiedy wreszcie uda mi się go skończyć, nie mam pomysłu na długi i treściwy chapter... Przepraszam. Postarałam się go w wolnym czasie skończyć.. albo w ogóle zacząć.
Pozdrawiam xx