Chapter 21 - Harry's secret

Po tygodniu byłam cała poobijana, obolała i nie mogłam wstać z łóżka. Ale umiałam się bić. Słabo, ale umiałam.
-Cześć Mamo - usłyszałam głos Harry'ego zza moich drzwi. O nie.. Nie chcę wstawać..
-Harold, cieszę się że cię widzę - zaszczebiotała Anne - Pewnie przyjechałeś po Laurel?
-Czytasz mi w myślach - zaśmiał się.
-Jeszcze śpi. Zjesz coś?
-Coś chętnie - zaśmiał się. Wtuliłam się ponownie w poduszkę.
-Laurel - ktoś potrząsnął mnie za ramię. Otworzyłam nieprzytomnie oczy. Zobaczyłam Harry'ego stojącego nade mną.
-Nieee - jęknęłam i zakopałam się w pościeli - Mam okres, nie mogę ćwiczyć! - naprawdę miałam te trudne kobiece dni, ale miałam je też przy treningach z Liam'em.
-Przeżyjesz. Podnoś się - mruknął zdejmując ze mnie kołdrę.
-Odmawiam - położyłam się na brzuchu i przytuliłam twarz do poduszki. Poczułam jak zaciska palce na moich kostkach i ciągnie mnie za nogi w dół łóżka. Pisnęłam i ponownie wdrapałam się na łóżko.
-Laurel.. Ja mogę się długo z tobą tak siłować..
-A ja długo mogę się stawiać - wymamrotałam i rzuciłam w niego jedną z dwóch poduszek leżących zawsze na moim łóżku.
-Jak chcesz.. - zdałam sobie sprawę że opuścił pokój. Odetchnęłam cicho i wymacałam kołdrę. Zakryłam się nią. Usłyszałam kroki. Wrócił - Ostatnia szansa, wstajesz?
-Nie - mruknęłam nie patrząc nawet na niego. I to był błąd. Poczułam jak zimna woda oblewa mnie i całe łóżko. Wrzasnęłam i spadłam z łóżka. Byłam cała morka. Tak jak moje łóżko - Harry!
-Co? Przynajmniej wstałaś. Ofiary w tej wojnie były nieuniknione - wskazał brodą mokre łóżko.
-To nie jest śmieszne - burknęłam i wstałam z podłogi.
-Owszem, jest. Przebierz się. Czekam na dole - wyszedł z mojego pokoju. Mogłabym się położyć znów gdyby nie to mokre łóżko.. Ale w sumie, podłoga też jest wygodna - Masz pięć minut Laurel, inaczej wracam z kolejnym kubłem wody - zawołał zza drzwi. Chcąc uniknąć kolejnej kąpieli wzięłam suche ciuchy i przebrałam się w nie. Wysuszyłam ręcznikiem włosy potem związałam je w wysoki kucyk. Wyszłam z pokoju i zobaczyłam Harry'ego stojącego pod drzwiami, podjadał czekoladowe ciastka - Chcesz? - wyciągnął w moją stronę rękę z ciastkiem. Wzięłam od niego czekoladowy wypiek i nadgryzłam - Chodź, idziemy już. Pa Mama! - zawołał gdy staliśmy przy wyjściu - I zobacz, straciliśmy tyle czasu które moglismy przeznaczyć na trening..
-To tylko strzelanie Harry, umiem strzelać..
-Ale nie umiesz kogoś postrzelić - to prawda. Nie umiem skrzywdzić człowieka - Tego trzeba cię nauczyć.
-Ja nie potrafię! Nie chcę.. nie zabiję kogoś..
-A jeżeli to będzie zależało od życia twojego? Mojego, Summer, Niall'a czy Milagros?
-Ja..
-Musisz umieć strzelić do kogoś. Po prostu musisz.
Pojechaliśmy na strzelnice. Dostałam do ręki broń. Hazzu przyprowadził na salę jakiegoś chłopaka.
-Kto to? - wyjąkałam.
-Josh. Strzel tu - wskazał klatkę piersiową chłopaka. Josh nie wydawał się zaniepokojony tym że mam po postrzelić.
-Nie mogę! Przepraszam Harry, nie zmuszaj mnie do tego! - zawołałam odkładając pistolet na ziemię.
-Spokojnie Laurel. Mam kamizelkę kuloodporną. Strzel. Tylko właśnie celuj w klatkę - Josh wskazał palcem ponownie w to samo miejsce co Harry - Nie martw się. Nic mi nie będzie. Musisz tylko nauczyć się strzelać do kogoś - jego głos był niesamowicie spokojny. Był pewny siebie. Podniosłam broń i wycelowałam w klatkę piersiową chłopaka. Ręce mi drżały. Czułam łzy wzbierające w moich oczach.
-Nie dam rady - wyszeptałam wycierając jedną ręką mokry policzek.
-Wyobraź sobie największego wroga na moim miejscu - poradził Josh. Największy wróg? Lindsey. Ale nawet jeżeli nienawidzę nie mogłabym jej postrzelić - Laurel. Osoba która cię najbardziej skrzywdziła.
Ci którzy zabili moją rodzinę. Nie znam ich. Nie widziałam ich twarzy. Ale gardziłam nimi i nienawidziłam ich. Z myślą o tym że to któryś z nich stoi na miejscu Josh'a nacisnęłam spust. Josh poleciał do tyłu przez siłę wystrzału. Rzuciłam pistolet i podbiegłam do niego. Harry stał z uśmiechem i przypatrywał się mi. Uklękłam przy Josh'u.
-Nic ci nie jest? - mój głos był piskliwy.
-Jest okej - uśmiechnął się Josh - Świetnie Laurel, jeszcze raz - polecił. Pokręciłam głową.
-Nie, nie, nie..! - kręciłam szybko głową.
-Dobra na razie odpuszczamy - Hazzu podniósł mnie z ziemi i pomógł wstać chłopakowi - Nawet nie źle.. Idź do samochodu, zaraz będę.
Oddaliłam się na kilka kroków i gdy zniknęłam za zakrętem usłyszałam głos Harry'ego.
-Brawo Josh. Świetnie. Widziałeś się z nimi?
-Tak, rzeczywiście to on.
-Chujowo - warknął Harry - Ona nie może się dowiedzieć. Jak dojdzie do konfrontacji trzymasz ją najdalej od niego. Jeżeli dowie się że jej brat jest w przeciwnym gangu, nie będzie chciała nam pomagać w akcjach przeciw nim..
Myślałam że się przesłyszałam. O Boże. Louis. Oni znają Lou.. Przeciwny gang? W co mój brat się wpakował?
A no tak.. W to samo co ja.

Udało się xD 
Krótki i kijowy ale jestem zbyt zaabsorbowana czwartą rocznicą :)
I zbliżającą się moją rocznicą <3